فراتر از متن يک ديدار

مهدي فضائلي
از جمله مباحث مطرح در علم مديريت، تفاوت ميان مديريت و رهبري است.
در عبارتي موجز، رهبري هدايت امور است و مديريت، اداره کردن امور. ولي اگر بخواهيم قدري تفصيلي‌تر اين تفاوت‌ها را بيان کنيم، مي‌توانيم به اين موارد اشاره کنيم.
مدير اغلب حفظ مي‌کند، ولي رهبر توسعه مي‌دهد.
مدير، ديد کوتاه‌مدت دارد، اما رهبري ديدگاه بلندمدت.
مدير، معمولا به سود خالص و دم‌دست تصميمات خود فکر مي‌کند، در حالي که رهبر به سود بلند‌مدت و افق‌ها چشم دارد.
مدير، وضعيت فعلي را مي‌پذيرد، ولي رهبري آن را به چالش مي‌کشد.
مدير تلاش مي‌کند کارها را درست انجام دهد، ولي تلاش رهبر اين است که کارهاي درست را انجام دهد.
اين موارد آشکار مي‌کند رهبري مفهومي وسيع‌تر از مديريت است.
مديريت و رهبري، سطوح مختلفي دارند و گاهي يک مدير ممکن است از خصلت‌هاي رهبري نيز برخوردار باشد.
عالي‌ترين سطح رهبري، رهبري يک نظام سياسي مانند جمهوري اسلامي ايران است.
گاهي بزنگاه‌هايي پيش مي‌آيد که ويژگي‌هاي رهبري نمود بيشتري پيدا مي‌کند و سخنراني اخير رهبري در جمع کارگزاران نظام يکي از اين بزنگاه‌ها بود.
سردمداران نظام سلطه در خروج از برجام اين‌گونه طراحي کرده بودند که کشور عزيزمان را منفعل و در بن بست قرار دهند تا با ايجاد چنين شرايطي به گمان خودشان بتوانند امتيازات بيشتري را از ما بگيرند؛ امتيازاتي که نه تنها ضعيف شدن ايران را در پي خواهد داشت، بلکه عزت ملت ما را نشانه گرفته است.
اما سخنان حضرت آيت‌الله خامنه‌اي در چهارشنبه‌شب گذشته فراتر از محتواي متنوع، عميق و راهبردي، ويژگي‌هايي داشت که بعيد است از چشم تحليلگران 
نکته سنج جهاني پنهان بماند؛ سخناني بانشاط، آرام و به‌دور از ذره‌اي اضطراب!
سخنراني يک ساعت و 25 دقيقه‌اي رهبر 79 ساله جمهوري اسلامي ايران در ساعات پاياني يک روز از ماه رمضان، نه‌تنها هيچ نشانه‌اي از انفعال و بن‌بست نداشت، بلکه کاملا کنشي، فعال و تهاجمي بود!
سخنان اخير رهبر حکيم انقلاب اسلامي، تجلي ويژگي‌هاي يک رهبر الهي بود؛ رهبري که با اتکا به خداي بزرگ و اعتماد به وعده‌هاي الهي هيچ‌گاه منفعل نمي‌شود و در بن‌بست قرار نمي‌گيرد.